Hedendaags raamwerk

Ik kreeg wat ik wenste
Droomde, had geborgenheid
Maar geen tijd..
Wel een nieuwe spiegel in mij
Weer vaagte, maar ook diepzinnigheid

Liefde
Wat doet het pijn
In mijn wereld echter
Was het zo echt aanwezig
Samen te snel
En is het veel
Voor mijn gevoel ook op de zijlijn

Waarom verlaten
In al zoveel leed
Wanneer is er genoeg in het vat
En kan ik berusten,
Accepteren wie en wat?
Moeder Maria, wat is er mis met mij?
Dienstbaar aan mijn of andermans schaduw
Of alleen in eigen kracht
Wie ben ik in vredesnaam?
Nu is er niets
Behalve een open en leeg raam

Hebben en Zijn

Wat heeft hebben, wat is zijn?

Wat je hebt is al veel, voldoende, wat is, is alles

Of niets

Wat heeft zijn en wat is hebben?

Alles verleden, in bezit, mijn

Wat komt is vanuit chaos, maar heeft een vorm

van Zijn

Ik wil niets hebben maar er is

Meer, meer, meer

En dan nog een schep

Zijn is op afstand maar kijkt

Me toe en ik zorg dat ik meer heb

In leegte en overweldiging

En dan heeft Zijn een ogenblik

Hebben bedaart, materie,

Woorden rusten

En de tijd staart

Er is dan kort een zieleklik

Met mij, met jou

Met Al

Dat Is

Dat is het Hebben van

Zijn

Dat is Hebben en Zijn

Hanwag Tatra

Ze zijn daar

Donker, egaal

Met een groene- grijze gloed

Grip en kale eenvoud

Te zijn

Gaan zij me dragen

Het is goed

Als goud

Gevonden in zo een onrust

In gedetailleerd lijden

In egocentrische vreugde

Le temps revient

Wat ik ooit zal doen

Wat ik zal vinden is misschien

Nog altijd ongezegd

Maar ik zal in september
In Santiago

Geraken en Zijn

Dit is mijn weg

29-7-2011

Geduld

En het klaart op

De lucht nog vol van overvloed

Drukte, onweer en ander goed

Op de paden plassen en verse drek

Ik ontwijk ze passend en snel

Zo ook mijn hoofd

Mijn adem verdwaald tussen borst en buik

Wandel ik op mijn maat-

Actie vermijdt

Gedachten niet kwijt-

Dronken van slapte

Het hoofd is alweer thuis maar

Wat rest me daar

Behalve dezelfde setting

En haperende krapte

Voor het eerst angst dat dit niet over gaat

Maar ik heb gewacht en ben gegaan;

Leren mild zijn naar mezelf

Dit is zomer 2011

En het is een lange weg

Opklaringen zijn gegarandeerd

Tot de volgende bui

Toen de boeddha dorstig was en de vijver was vol slijk omdat er net een kar doorheen was gereden, maakte hij het water weer schoon, enkel door geduldig te wachten tot het slijk gezonken was..

Roomwitte Rozen

De met precisie gekrulde
Bijna zijden blaadjes
In grote knoppen
Stralen in een vaas
Maken in de chaos
Een plekje zen
Staren me aan,
-Of, bedenk ik me dwaas:
Staar ik naar hen?-

Ze openen verlegen hun koppen
Zuiveren teder en betoveren
Een stukje huis
En heel even veroveren
Zij
Een beetje ruimte in mij

Ik ruik roos maar zie vanille
Met een kneepje citroen
Zo ook plots zie je
De weg naar verval
Mag dit stilleven aub nog even duren?
Ik mag graag eens een keer weer voelen
En in heelheid turen

Nietszeggend

En soms is er
Gewoon zo'n leegte
Onwetendheid
En verdriet dat
Eeuwig intern beklijft
Dat het je tot uitputting
Ontstekingen, tril-ogen drijft
Vanuit een volheid
Samen met onbeweeglijkheid
En onmacht
Maar er geen woorden voor vinden,
Tranen of gevoel
Slechts automatische zelfzuchtigheid
Zonder doel
En niemand die mij bereikt
Terwijl mijn verlangen
Inwendig geborgen en
Immens is

Taal

Om te dichten
Moet je lezen
En keuzes maken
Pellen en verlichten
Niets te vrezen
Hebben

Om te schrijven
Moet je weten
En woorden ademen, zien totdat
Er zoiets ontstaat
Als grijze staar
De liefde bedrijven
Met het erudiete,
En het chaotische gevaar

Met taal is
Goed niet genoeg
Diepte kent geen grens
Het is altijd te vroeg
Onaf, verkeerd be-grepen
Of door een te kleine lens
Bekeken

Maar God, wat houd ik
Van letterkunst
Met pen en papier
En ook digitaal
Vormen tekens werelden an sich,
Zijn ze samen het verhaal
Vibrerende klanken
Resoneren in mij
Blijven steken als oude wijnranken
Herinneren, zo magistraal