Roomwitte Rozen

De met precisie gekrulde
Bijna zijden blaadjes
In grote knoppen
Stralen in een vaas
Maken in de chaos
Een plekje zen
Staren me aan,
-Of, bedenk ik me dwaas:
Staar ik naar hen?-

Ze openen verlegen hun koppen
Zuiveren teder en betoveren
Een stukje huis
En heel even veroveren
Zij
Een beetje ruimte in mij

Ik ruik roos maar zie vanille
Met een kneepje citroen
Zo ook plots zie je
De weg naar verval
Mag dit stilleven aub nog even duren?
Ik mag graag eens een keer weer voelen
En in heelheid turen

Zo ver

Het is nog geen drie maanden
Geleden
Maar Bali is ook
Zo ver
Weg
Het is in mijn heden
Alweer zo ver vandaan
Een vlekje
Geworden binnen mijn bestaan

Een betoverend plekje
Dat ik op weinig momenten
Heel bewust voelde en in-zag
Maar bij schering en inslag
Slechts heb gedaan

Als ik dan toch even
Achterom kan keren
Was al die drukte
Een hard gelag;
Al die tijd was het voor me

Loslaten van verstand
Is een gave
Het verlangen is een ster,
Zo ver
Dat je er op kunt teren