Had een bijzondere date met F. Eten bij de Ikea, met een Mercedes er naar toe (een oudje en foute weliswaar), een rode roos gekregen. Daarna nog een drankje op een verwarmd terras. En maar praten, hij vooral, over allerlei Will Smith momenten (Pursuit of Happiness) uit zijn leven. Wat heeft hij moeten vechten en wat heeft hij al bereikt! Hoe hij zijn kamer heeft gevonden in Eindhoven, stageplekken, afstudeerplekken moeten vinden. Maar wel gedaan en gevonden- zonder officeel zijn verblijfsvergunning op zak te hebben.. Op een scooter van Enschede naar Eindhoven, daar een week in een AZC slapen, zich erin geluld, en een kamer gevonden uiteindelijk.
Hij liet een keer een traan, toen hij sprak over de grote onzekerheid, niet te weten of hij zijn studie kon afronden, omdat hij niet wist of hij een verblijfsvergunning kon krijgen, maar wel bij een bedrijf zijn afstudeerproject doen. En dat niemand vertellen.
Op de fiets naar taalles van Enschede naar Almelo, omdat hij zonder verblijfsvergunning en adres niet bij het ROC terecht kon. Algauw toch meer kansen gekregen en niveau 5 gehaald via een soort tolkopleiding binnen een jaar.
Hij komt uit een warm en rijk nest, zijn ouders wonen nog in Teheran, zijn broers hier. Maar hier het dus doen met dat wat hij heeft. Bevlogen, trots en rijk!
Hij gaat het nog ver schoppen. Nu een leerwerkplek bij Siemens, ik wens hem uit het diepste van mijn hart een vaste baan, zodat hij zijn doel bereikt. Er is iets materieels te leren nog voor hem. Ik ben dankbaar dit te mogen horen en meemaken..Leerzaam en zo blik verruimend..
Ik gaf hem bij het afscheid een zoen op zijn wang, ik hoop hiermee niet teveel verwachtingen te scheppen, maar het was gewoon mooi en maf. De roos pronkt op mijn tafel doet me ook denken aan Roemi, ik glimlach en ik heb U lief. Ik leef en het is dinsdag.
dinsdag 2 maart 2010
zaterdag 20 februari 2010
En toen?
En toen?
Was er even niks
Als je eens wist...
Dat ik iedere dag wel even wil delen
Of even je aanwezigheid wens
Maar dat ik gewoon niet weet
Hoe ik werkelijk heet
Mezelf niet kan helen
En ook mezelf maak
Tot uitgeput mens
Ik weet dat ik u kan vertrouwen
Maar zelfs dan
Ben ik niet toegewijd
Genoeg
Ik vlucht
Geen lucht
Ookal ben ik uw liefde niet waard
Hoop ik dat ik word geleid
Ook jij raakt me
Ergens, daar
Een gevoelige snaar
I'm lost
En jij weet vast
Dat het tijd kost
Was er even niks
Als je eens wist...
Dat ik iedere dag wel even wil delen
Of even je aanwezigheid wens
Maar dat ik gewoon niet weet
Hoe ik werkelijk heet
Mezelf niet kan helen
En ook mezelf maak
Tot uitgeput mens
Ik weet dat ik u kan vertrouwen
Maar zelfs dan
Ben ik niet toegewijd
Genoeg
Ik vlucht
Geen lucht
Ookal ben ik uw liefde niet waard
Hoop ik dat ik word geleid
Ook jij raakt me
Ergens, daar
Een gevoelige snaar
I'm lost
En jij weet vast
Dat het tijd kost
maandag 15 februari 2010
Onbekend
Mijn hart straalt soms
Wijds en diep
Tintelingen opeens
Ik wil onderdrukken
Maar het is tevergeefs
Valt het zometeen
Niet uiteen
In duizend stukken?
Mijn verlangen
Het groeit onrustig
Alsof ik gevangen raak
Verslaafd aan je energie
Deze magie
Het is veel
Desondanks ben ik ook
Rationeel
Huiverig
Onbekend
Als je er niet bent
Wil ik even bij je zijn
Als ik je zie
Wil ik dat je gaat
En je laat
Mij
In gedeelde twijfel
-Wat is waar?
Wanneer is het klaar?-
Maar met voldoening
Aan mijn zij
Staan
Alsof je weet
Er is genoeg verzoening
Wijds en diep
Tintelingen opeens
Ik wil onderdrukken
Maar het is tevergeefs
Valt het zometeen
Niet uiteen
In duizend stukken?
Mijn verlangen
Het groeit onrustig
Alsof ik gevangen raak
Verslaafd aan je energie
Deze magie
Het is veel
Desondanks ben ik ook
Rationeel
Huiverig
Onbekend
Als je er niet bent
Wil ik even bij je zijn
Als ik je zie
Wil ik dat je gaat
En je laat
Mij
In gedeelde twijfel
-Wat is waar?
Wanneer is het klaar?-
Maar met voldoening
Aan mijn zij
Staan
Alsof je weet
Er is genoeg verzoening
maandag 1 februari 2010
Camino
Witte bloesem ontspruit
Uit bruine takken in mijn vaas
De zon spreekt luid
Tegen zuivere sneeuw
Ik geef een steen aan de boom
En hij maakt een einde aan de waas;
Ik weet dat ik niet droom
Zielen op mijn huidige pad
Geven meer bestaansrecht
Tintelingen zijn tekenen
Er zit nog veel in het vat
Op luisterende oren kan ik rekenen
Alleen is het meer thuis dan ooit
De pelgrimstocht moet nog beginnen,
Is lang niet voltooid
Maar ben al op weg
Sinds ik van U weet..
Uit bruine takken in mijn vaas
De zon spreekt luid
Tegen zuivere sneeuw
Ik geef een steen aan de boom
En hij maakt een einde aan de waas;
Ik weet dat ik niet droom
Zielen op mijn huidige pad
Geven meer bestaansrecht
Tintelingen zijn tekenen
Er zit nog veel in het vat
Op luisterende oren kan ik rekenen
Alleen is het meer thuis dan ooit
De pelgrimstocht moet nog beginnen,
Is lang niet voltooid
Maar ben al op weg
Sinds ik van U weet..
vrijdag 22 januari 2010
(On)beduidend
Veel wordt steeds duidelijker.
De kracht van je gedachten, liefde is alles, het goddelijke in jezelf, in anderen, God, het voordeel van discipline in yoga, meditatie, gebed, het mooie van vriendschap, de magie van het moment, het delen, het zuivere, het nieuwe, de liefde of mildheid naar jezelf van moment tot moment. De hardnekkigheid van suiker, nicotine, rusteloosheid, onderdrukking. Golfbewegingen.
Wat ik maar niet begrijp is de herkenning in elkaar, zijn onze geesten/ zielen nu oud of niet, hebben we al een hele geschiedenis achter de rug of zijn toevalligheden geen toeval, maar God's wil? Met sommige mensen heb je nu eenmaal een klik, en het maakt niet uit hoeveel het milieu of de leefwereld verschilt. Het is herkenning. Is dat iets van je huidige leven, een vorig leven, karma of juist maar een spiegel in dit leven? Ik kom er maar niet achter.
Wanneer ben ik bereid tot totale overgave? Liefde, de aanwezigheid van een ander in mijn leven, de waarheid, de diepte, de zin, de tranen, de lach, de vitaliteit en de zuiverheid? Wil nog meer mezelf zijn, gewoontes loslaten, vertrouwen en God omarmen. Ik weet het, ik wil teveel en het is er al.
De wonderen zijn al zo mooi, geen extremen meer, een droog huis, fijne ontmoetingen, energetische steun, een fit maar ook (mentaal) moe lichaam en allerlei mooie cadeaus. Laat ik me daar op richten en niet op alles dat nog zou kunnen, moeten..
Thank you.
X
De kracht van je gedachten, liefde is alles, het goddelijke in jezelf, in anderen, God, het voordeel van discipline in yoga, meditatie, gebed, het mooie van vriendschap, de magie van het moment, het delen, het zuivere, het nieuwe, de liefde of mildheid naar jezelf van moment tot moment. De hardnekkigheid van suiker, nicotine, rusteloosheid, onderdrukking. Golfbewegingen.
Wat ik maar niet begrijp is de herkenning in elkaar, zijn onze geesten/ zielen nu oud of niet, hebben we al een hele geschiedenis achter de rug of zijn toevalligheden geen toeval, maar God's wil? Met sommige mensen heb je nu eenmaal een klik, en het maakt niet uit hoeveel het milieu of de leefwereld verschilt. Het is herkenning. Is dat iets van je huidige leven, een vorig leven, karma of juist maar een spiegel in dit leven? Ik kom er maar niet achter.
Wanneer ben ik bereid tot totale overgave? Liefde, de aanwezigheid van een ander in mijn leven, de waarheid, de diepte, de zin, de tranen, de lach, de vitaliteit en de zuiverheid? Wil nog meer mezelf zijn, gewoontes loslaten, vertrouwen en God omarmen. Ik weet het, ik wil teveel en het is er al.
De wonderen zijn al zo mooi, geen extremen meer, een droog huis, fijne ontmoetingen, energetische steun, een fit maar ook (mentaal) moe lichaam en allerlei mooie cadeaus. Laat ik me daar op richten en niet op alles dat nog zou kunnen, moeten..
Thank you.
X
donderdag 17 december 2009
Rond
Is de circel rond
Dan gaat ie draaien
In eigen ritme, kleur
en waarheid
Jouw circel
behoeft niets te verfraaien
En kent geen sleur
Zelfs geen tijd...
Maak jezelf licht en rond
Ondanks grote leegte
Komen warme handen
Terstond
Dan gaat ie draaien
In eigen ritme, kleur
en waarheid
Jouw circel
behoeft niets te verfraaien
En kent geen sleur
Zelfs geen tijd...
Maak jezelf licht en rond
Ondanks grote leegte
Komen warme handen
Terstond
donderdag 5 november 2009
Distance
It's time for some english writing...
There are some english texts and poems in this blog, but as it's not my mother tongue it works like covering up my sentiments or keeping them at a certain distance.
Now staying home with a flue and being over exhausted and dealing with myself again, it feels good writing in english again. Observing from a distance, like it's not about me. But no doubt it is!
It feels miserable, staying at home, being sick but not enough to be unaware of time, feelings, not like fighting with your whole body against some intruder. Just deadly tired and some fever.. Confrontations which are too hard to bear, feeling locked up in ur own house, the opposite of fleeing what I did the last couple of years. One big flight it was, from the real me, my feelings, emotions, the truth, the intruders of the big world outside and on the other hand the intruder called loneliness. In weekends I was with intruder loneliness sometimes, but that was temporary and I never allowed myself to cry, because it might would have been shown the day after...
Now the strange thing is that there's plenty of time to cry now, my mental state is not prepared, still always aware, not safe, I keep on oppressing, misleading it by food, tv or other means, so I cannot let go.
Am I this stucked in myself? What's going on? I know I cannot force things, but would love to let go all of my anger, fear, guilt, sorrow, pain. I cannot do this alone I guess. I asked for help, but the universe decided that this week there is no help, besides of some friends who offered to do groceries, which I ddn't need, as I could find the courage and energy to go outside to do it myself. I also feel that I don't want any visitors. I let two people in, who were on the door, but I let the phone ring most of the time. Who are my friends, who are not? What am I showing off, who's able to see the real me?
Yesterday I went walking, but my knee started hurting, I was a bit optimistic I admit but it's nothing for me, so I explained this as a sign again to take total rest. I don't feel sorry, actually I do sometimes, but I know who's to blame for this passive state.. Me. I want to be part of life again, fully but dfferent. But when I look in the mirror, only emptiness is seen.. It frightens me. Will I ever be what I want to be? grrrrrr... Reading Don Miguel Ruiz, we are perfect as it is. Our Creator is perfect and would never create something that was not perfect... I know it's true but it's hard to let in, to believe. As babies we were perfect. We are all living in a world of lies, we are all taught to be what we are not really are. And we believe all what is said about us, addicted to all judgements of our environement. We just want to be accepted, only being a good person according to the rules of the society we live in. But what about our deeper selves, what truely is inside us, our true being, the truth? If we see our environment as story tellers, artists, then we might see that only our inner self has the truth.
It's kind of shocking and it needs some practice, but I am willing to give it a try. Only now I need the environment to practice, which is lacking now... need to be healthy first, maybe cry so now and then, let go, meditate, learn to receive and give the right things and then I might be ready to take the challenge! I would love to walk the Camino as a start of a new life or maybe as the cream of the cake of that moment, to honour life...
I would love to find my twin soul, and when I'm ready, I will- as that's one of the reasons to be here and to experience ultimate completion. This week I realised there's nothing wrong with waiting for the right person, and I should not go for less..
Thank you wonderful people, starts, planets,plants and animals, you are all mirrors. I love you, as far as 'm able to and for the best I can.
There are some english texts and poems in this blog, but as it's not my mother tongue it works like covering up my sentiments or keeping them at a certain distance.
Now staying home with a flue and being over exhausted and dealing with myself again, it feels good writing in english again. Observing from a distance, like it's not about me. But no doubt it is!
It feels miserable, staying at home, being sick but not enough to be unaware of time, feelings, not like fighting with your whole body against some intruder. Just deadly tired and some fever.. Confrontations which are too hard to bear, feeling locked up in ur own house, the opposite of fleeing what I did the last couple of years. One big flight it was, from the real me, my feelings, emotions, the truth, the intruders of the big world outside and on the other hand the intruder called loneliness. In weekends I was with intruder loneliness sometimes, but that was temporary and I never allowed myself to cry, because it might would have been shown the day after...
Now the strange thing is that there's plenty of time to cry now, my mental state is not prepared, still always aware, not safe, I keep on oppressing, misleading it by food, tv or other means, so I cannot let go.
Am I this stucked in myself? What's going on? I know I cannot force things, but would love to let go all of my anger, fear, guilt, sorrow, pain. I cannot do this alone I guess. I asked for help, but the universe decided that this week there is no help, besides of some friends who offered to do groceries, which I ddn't need, as I could find the courage and energy to go outside to do it myself. I also feel that I don't want any visitors. I let two people in, who were on the door, but I let the phone ring most of the time. Who are my friends, who are not? What am I showing off, who's able to see the real me?
Yesterday I went walking, but my knee started hurting, I was a bit optimistic I admit but it's nothing for me, so I explained this as a sign again to take total rest. I don't feel sorry, actually I do sometimes, but I know who's to blame for this passive state.. Me. I want to be part of life again, fully but dfferent. But when I look in the mirror, only emptiness is seen.. It frightens me. Will I ever be what I want to be? grrrrrr... Reading Don Miguel Ruiz, we are perfect as it is. Our Creator is perfect and would never create something that was not perfect... I know it's true but it's hard to let in, to believe. As babies we were perfect. We are all living in a world of lies, we are all taught to be what we are not really are. And we believe all what is said about us, addicted to all judgements of our environement. We just want to be accepted, only being a good person according to the rules of the society we live in. But what about our deeper selves, what truely is inside us, our true being, the truth? If we see our environment as story tellers, artists, then we might see that only our inner self has the truth.
It's kind of shocking and it needs some practice, but I am willing to give it a try. Only now I need the environment to practice, which is lacking now... need to be healthy first, maybe cry so now and then, let go, meditate, learn to receive and give the right things and then I might be ready to take the challenge! I would love to walk the Camino as a start of a new life or maybe as the cream of the cake of that moment, to honour life...
I would love to find my twin soul, and when I'm ready, I will- as that's one of the reasons to be here and to experience ultimate completion. This week I realised there's nothing wrong with waiting for the right person, and I should not go for less..
Thank you wonderful people, starts, planets,plants and animals, you are all mirrors. I love you, as far as 'm able to and for the best I can.
Abonneren op:
Posts (Atom)
