Ruimte in mijn hart

Over de betekenis van het hebben van geen ruimte in mijn hart.*

Het betekent eigenlijk dat mijn hart oneindig groot is. Ik heb zoveel ruimte voor iedereen, de energieen, de schoonheid, en ellende, de diepte en grootsheid, van mensen en dingen, de kleine details van iemands handelen. Prachtig, ik zie en interpreteer veel, onbewust ook. Ook zie ik een hoop niet, of weet ik niet wat ik zou moeten zien, er is onscherpte. Jammer, het liefst zou ik bijna alles be-grijpen. Hoe dichter bij iemand komt, hoe lastiger het wordt. Dan ga ik interpreteren, analyseren, vergelijken en (dieper) oordelen misschien. Ooit zei iemand dat het makkelijk was om in hokjes te denken, dat maakt het leven overzichtelijk. Tja, dat kan zo zijn en is qua bescherming van jezelf zeker nuttig, maar wat nu met alleen maar hokjes? Dat is zo saai, daarnaast mis je de geweldige dingen die ieder uniek maakt. Kleine dingetjes. Net als je aan het vergelijken slaat in je hoofd, ontdek je dat het gewoon niet te vergelijken is, door subtiele handelingen,een blik. Of door eens te luisteren (met je hart), dan opeens kan het zo zijn dat dat hokje een circel is geworden.

Mijn hart is groot, maar eigenlijk te klein voor mijn lichaam, soms heb ik dus meer hart dan lichaam. Maar dat zie je niet zo vaak aan de buitenkant. Ik absorbeer als een spons, ik wil dat ook ergens dus, niks missen, zoveel mooie mensen, zoveel irritante mensen, momenten, situaties; ik ben een open zee... al straal ik blijkbaar regelmatig het tegendeel uit. Dat is dan de duin rondom die zee, als het erg slecht gesteld is, zelfs een betonnen wal..(iets aangelegds zoals de deltawerken??) Blijkbaar moet ik mezelf beschermen, dat is vrij natuurlijk ook. Maar ik neem het allemaal mee, iedere dag opnieuw, al die energieen, entiteiten etc.. En wat is dan het goede, wat past?
Als iemand dan echt een stap dichterbij zet, of zonder het te kunnen controleren gaat baden in mijn zee, en ik dat eigenlijk wel kan waarderen, dan zie je duinen. Dan stamel ik, sla ik dicht en weet ik door alle verwarring niet meer onder woorden te brengen wat ik denk of voel. Maar ook dat neem ik mee. Want dat geeft weer voedsel tot nadenken over hoe dit nu weer kon gebeuren. De oordelen naar mezelf zijn altijd veel meer vergroot, verhard dan die naar anderen.
Na bezinning blijkt dat die duinen te pas en te onpas verschijnen en de zee niet meer golft, ook als het misschien niet de waarheid is.. Dan komt er nieuwe informatie, dat ik misschien wel niet durf de zee te laten stromen- of slechts hele korte momenten, omdat ik zo gulzig ben, ik het niet ken, of het niet waard ben, en de zee niks wil missen, qua stroming....Ik ga dan even kopje onder en krijg geen lucht. Zet iemand nog een stap verder de zee in, vraagt me mee te zwemmen of duwt me onverwacht kopje onder, dan verschijnen de deltawerken...De zee moet namelijk open blijven, voor iedereen toegankelijk, het liefst op mijn gezette tijden?
Zo niet, dan lijkt het opeens alsof ik zelf niet meer kan zwemmen.

Ik voelde en zag diverse vergelijkingen voorbij schieten in mijn hoofd de laatste tijd, maar jij bent dé verzameling ervan, oftewel uniek. Dank je voor het in mijn leven zijn, hoe dan ook.

Mijn hart is groot, de zee diep en de duinen hoog.
Veel succes met het vinden van een (rustige) plek..


* dichtregel in 'Sussen'