Zaaien en oogsten

En het Universum gaf mij
Ongetwijfeld in liefde
Mijn uitgeschreven wensen
Op een presenteerblad
Verpakt in een absurd verhaal
Of in het klad, van onherkenbare kleur
Maar in herkenbare taal

Wat heet dan normaal?
Vervreemd van schreeuwende nood, dus
Ben ik dan wat vergeten
Of gewoon zwijgend en verzwegen
Een fuik in gedreven
Met daarin gelegen een
Groot stuk vijgenbrood?

R, 6-8-2011

Vergif

Ik ben niet, ik word
Sla in gedachten
Alles tot gort

Ik schreeuw niet, ik zwijg
Je wilt niet weten
Wie ik aan mijn sabels rijg

Ik ben, Wie ik ben
Maar wil niet de enige zijn
Die ik ken

Ik zoek niet, ik vind
In totale eenzaamheid
Een onbegrepen mensenkind

Los

Wie ben jij uiteindelijk?
Een lichtwerker met evenveel angst?
Een illusie?
En ik geloofde
In onze fusie
Jouw beloftes,
Liefde

Ik geloof in jou;
En ik droom graag
Het was ons eiland
Soms van mij alleen
Maar ik ken ook zoals geen één
Mijn waarheid
En de betekenis van afstand

Ga maar dan
Maak je los
En zoek verder
In stuiterende eigenheid
Ik ben sterker dan jij
Door realisme en verdriet gevuld
Raak ik vrij

Voor R, 28 maart 2012

Vedi Maria- Emma Shapplin

http://www.youtube.com/watch?v=r6Ffgs4O0v4

L'aurora, a ferir nel volto,

Serena, fra le fronde, viemme
Celato in un aspro verno
Tu viso, il sdego lo diemme

Silentio, augei d'horrore!
Or grido e pur non ф lingua
Silentio, 'l amor mi distrugge,
Il mio sol si perde,
Guerra, non ф da far

Vedi Maria
Vedi Maria
Ardenda in verno,
Tenir le, vorrei,
Il carro stellato !
Madonna

In pregion, or m'в gelosia
Veggio, senza occhi miei
Il canto, ormai non mi sferra E, nuda, scalzo fra gli stecchi

Aspecto, ne pur pace trovo
E spesso, bramo di perir
Aitarme, col tan' dolce spirto
Ond'io non posso E non posso vivir

Vedi Maria
Vedi Maria

Che и s'amor non и ?
Che и s'amor non и ?

Vedi Maria
Vedi Maria
Madonna, soccorri mi

Vertaling:
Zopas verwondde de heldere dageraad
Tussen het gebladerte mijn gelaat
En woede toonde me het jouwe
Gehuld in een strenge winter

Stilte, vogels der huivering!
Nu schreeuw ik, al heb ik geen tong ...
Stilte, liefde richt mij te gronde
Mijn zon is de weg kwijt
Oorlog voeren wil ik niet ...

Zie, Maria
Zie, Maria

Ik brand, zelfs in de winter
Ik zou ze willen stoppen
De kar van sterren!
O Moeder, maagd ...

Nu houdt jaloezie mij gevangen
Ik zie, ook al heb ik geen ogen
Het lied doet mij nu geen pijn meer
En, naakt en blootsvoets, loop ik tussen de bramen

Ik wacht, maar kan toch geen vrede vinden
En vaak verlang ik ernaar weg te kwijnen
Help me, met zo'n zachte geest
Kan ik niet leven, maar ook niet zonder ...

Zie, Maria
Zie, Maria

Ik brand, zelfs in de winter
Ik zou ze willen stoppen
De kar van sterren!
O Moeder, maagd ...

Wat is dit als het geen liefde is?
Wat is dit als het geen liefde is?

Zie, Maria ...
Zie, Maria ...
Moedermaagd, sta me bij

Tigstrijd

Mijn liefde neemt veelal toe
Maar is daarnaast ook pijnlijker,
Kritischer
En meer duister..
Luister:
Dacht ik altijd te zijn geweest
In witte devotie
Nu trekt aan mij-onbekend maar
Helder- ook zwarte magie

Mijn proces versnelt
En heb ik al verteld:
Dat alles dwingt
Ook, er is zo een veelheid aan verscholen verdriet
En alles aan mij wringt?
Angst, chaos en verstand rukken
Liefde en mijn zachtheid teniet
Ik wil rust en regie,
Maar zie:
Alles is in twee,
En misschien wel duizend stukken

Alfredo

Ik ontmoette hem in een herberg in Ponte de Lima, Portugal, tijdens mijn Camino Portuguès.
Een krachtige persoonlijkheid, maar toch erg bescheiden met een heldere oogopslag. Wij waren in de keuken aan het koken. Wij: drie leuke jonge Portugeze vrienden, Simao, Diniz en een andere jongen en de twee duitse broer en zus Andreas en Maria. De Portugezen kookten voor ons na onze zware gezamelijke wandeldag, zo leuk. Het werd pasta met tonijn op zijn Portugees, maar dat duurde nogal lang en ik was half uitgeput door de lange tocht en vanwege mijn blessure. Ik maakte met Maria nog wat tomatensalade en we namen alvast een glaasje wijn. Voelde me warrig, wazig en uiteindelijk aten we ongeveer om 21.30. Maar het was gezellig in de keuken, er waren diverse mensen die kookten of gegeten hadden en een praatje hielden over de ervaringen die we allemaal zo hadden.
Alfredo verscheen zo net na het eten, hij had wel gegeten maar nam dankbaar onze pasta aan, tevens een glas wijn. Alfredo pakte zelfs al onze restanten in, hij was op de fiets en zei voortdurend dat hij enorm gek was op pasta.
Na wat geklets met her en der in de keuken, kwam Alfredo erbij en hij vertelde dat hij op de fiets de Camino deed, om zijn eigen land (en ook Portugal, hij is een Spanjaard) te leren kennen en ook bleek dat hij al langere tijd in Europa reisde maar vooral van de muziek (op straat) leefde. Hij sliep niet altijd in een herberg, maar ook wel eens buiten of op uitnodiging van mensen onderweg. Goh. Hij was van plan om na de Camino weer even terug te gaan naar geboortegrond, familie, maar dat hij ook wel een keer de Camino lopend wilde doen. Leuk gesprek, interessante figuur. Hij leeft van dat wat er is. Ik was erg moe en ben gaan slapen op een gegeven moment. Nu was dat in zo'n herberg een utopie, aangezien er zoveel mensen op één zaal liggen en er dus gesnurk is... Ik sliep wederom slecht en ondanks de leuke contacten die ik onderweg had opgedaan, besloot ik om af te haken en een rustdag in Ponte de Lima in te bouwen, omdat ik in mijn knieholte al een paar dagen pijn had en maar doorliep, soms zelfs strompelde.

Toen ik de volgende ochtend wakker en weer bepakt was- je moet voor een bepaalde tijd de herberg verlaten- zag ik Alfredo nog, hij was zijn fiets aan het 'inpakken'. De pasta van gister en andere restanten in een plastic zak (zal wel ongeveer een ruime kilo zijn geweest) werd zorgvuldig als een schat voorop ingepakt, evenals zijn gitaar, maar deze dan achterop. Al zijn bezit was op die fiets gepakt en ik verzeker je: dat was niet veel. De fiets was ook verre van een moderne schoonheid. Hij was van plan verder te gaan en ik bleef wat om hem heen drentelen, een beetje om te kletsen maar ook uit bewondering. Hij straalde, was zichtbaar gelukkig. Wat een vrijheid. Het mooie was: ik denk dat hij niet oordeelde, hij was misschien wel bijna ego-vrij. Hij deed zijn ding, mengde zich met iedereen maar bleef bij zichzelf.

En ik? Met mijn, weliswaar voor mijn doen bescheiden, 9 kg op mijn rug, mijn shampoo die parabenenvrij is en een schone onderbroek, mijn mascara, pinpas, angsten en ego, had het maar wat makkelijk met deze 12/ 13 dagen. Anders. Ik liep, ik leefde niet. Hij fietste en was in het Nu, leefde met wat de dag hem bracht- hij vertelde de avond ervoor dat zijn moeder 500 euro op zijn rekening had gestort voor nood- maar hoopte het niet helemaal nodig te hebben. En zo doet iedereen zijn eigen Camino. Zal hij ooit kunnen aarden in wat wij de maatschappij noemen? Kan je zoiets doen als vrouw alleen?
Ik ben benieuwd wat hij nu doet en waar hij zich bevindt...

Hedendaags raamwerk

Ik kreeg wat ik wenste
Droomde, had geborgenheid
Maar geen tijd..
Wel een nieuwe spiegel in mij
Weer vaagte, maar ook diepzinnigheid

Liefde
Wat doet het pijn
In mijn wereld echter
Was het zo echt aanwezig
Samen te snel
En is het veel
Voor mijn gevoel ook op de zijlijn

Waarom verlaten
In al zoveel leed
Wanneer is er genoeg in het vat
En kan ik berusten,
Accepteren wie en wat?
Moeder Maria, wat is er mis met mij?
Dienstbaar aan mijn of andermans schaduw
Of alleen in eigen kracht
Wie ben ik in vredesnaam?
Nu is er niets
Behalve een open en leeg raam