(On)beduidend

Veel wordt steeds duidelijker.
De kracht van je gedachten, liefde is alles, het goddelijke in jezelf, in anderen, God, het voordeel van discipline in yoga, meditatie, gebed, het mooie van vriendschap, de magie van het moment, het delen, het zuivere, het nieuwe, de liefde of mildheid naar jezelf van moment tot moment. De hardnekkigheid van suiker, nicotine, rusteloosheid, onderdrukking. Golfbewegingen.

Wat ik maar niet begrijp is de herkenning in elkaar, zijn onze geesten/ zielen nu oud of niet, hebben we al een hele geschiedenis achter de rug of zijn toevalligheden geen toeval, maar God's wil? Met sommige mensen heb je nu eenmaal een klik, en het maakt niet uit hoeveel het milieu of de leefwereld verschilt. Het is herkenning. Is dat iets van je huidige leven, een vorig leven, karma of juist maar een spiegel in dit leven? Ik kom er maar niet achter.

Wanneer ben ik bereid tot totale overgave? Liefde, de aanwezigheid van een ander in mijn leven, de waarheid, de diepte, de zin, de tranen, de lach, de vitaliteit en de zuiverheid? Wil nog meer mezelf zijn, gewoontes loslaten, vertrouwen en God omarmen. Ik weet het, ik wil teveel en het is er al.
De wonderen zijn al zo mooi, geen extremen meer, een droog huis, fijne ontmoetingen, energetische steun, een fit maar ook (mentaal) moe lichaam en allerlei mooie cadeaus. Laat ik me daar op richten en niet op alles dat nog zou kunnen, moeten..
Thank you.
X