Deidre

Een meisje van twaalf

Alleen in het lange stugge gras
Starend naar de blauwe lucht
Blond in sober, lichtblauw
Geruit gewaad
In gelaten staat
Een knoestige boom,
Zoals je ze in Britannie ziet, nabij

Een groot verdriet
Ongezien
Onvrij
Aan de kant
Slechts een dame op een glas in lood
Medallion die ooit opvoedde misschien
Met bittere, harde hand

Later een huisje, met stro
Van het land
Op haar oude, kromme rug
Ze droeg het leven, overleefde
Hoe zwaar ook
In gedempte razernij
Maar in fel licht
Eindigde zij

Waarom is mij onbekend
De Ierse en Schotse legende vertellen
Dat zij stief na de moord
Op haar geliefde
Haar naam zegt dat haar hart
Gebroken, ze ongekend
Laaiend is

Met stro van het land
Op haar oude, kromme rug
De verbeten eenzaamheid zo groot
Zo eindigde zij
En keerde ze in mij terug