Kick off

Tja, ik zit tegen een zogenaamd writersblock aan te hikken, alsof ik die ooit gehad heb... Las laatst iets van Annemarie Postma en zij had het over uitstel en een writersblock van een vriendin en toen dacht ik: zo moeilijk hoeft het toch allemaal niet te zijn. Ga werken, als je alleen maar schrijft for a living, doe dan wat je moet doen!! Maar goed, zo gemakkelijk gaat het allemaal niet, begrijp ik bij nader inzien. Mijn hoofd zit vol met plannen, gedachten, ideeën, woorden.. Ik krijg ze maar niet geordend, of op papier, het scherm of waar dan ook. Stroomden ze maar uit me, alsof het een een golf zuiver water was. En ja, in de juiste volgorde, op een prachtige manier, zodat het enig nut heeft, schoonheid, kracht.
Wat zou het voor zin hebben?? Woorden zijn zo nietig, verwarrend, iets van je mind en niet van je hart. Je hart heeft namelijk nauwelijks tot geen woorden nodig. Als we een bloem zien, een prachtige bloem, dan hoeven die niet te gaan benoemen of haar schoonheid te beschrijven. Als we de schoonheid in het hart ervaren dan is stilte en die ervaring an sich genoeg...Woorden doen dan eerder afbreuk dan dat ze een meerwaarde zijn.
Waarom dan toch een blog? Omdat ik wil delen. Misschien alleen met mezelf, misschien met meerderen. Omdat ik wil ordenen, begrijpen en leren. Omdat ik wellicht het hart meer de kans kan geven als ik schrijf en dus stiller kan worden. Omdat ik denk dat velen mij niet kennen, ik me teveel afsluit, ik mezelf niet goed ken. Redenen genoeg dus.
Ik tik nu met Jeff Buckly op de achtergrond. Hallelujah is een van mijn favorieten.. Door velen uitgevoerd, oa. door Leonard Cohen, maar Jeff slaat alles. Eén bonk emotie.
Ik slaap slecht de laatste twee dagen, om 4 of 5 uur ben ik klaar wakker en ik ben dan half-hyper; allerlei werk- en privézaken (ik ben directiesecretaresse momenteel) gaan door me heen. Zaken waar ik enthousiast over ben, zaken die ik moet organiseren, die ik vooral niet moet vergeten. Ik wil gaag, vind het leuk en ben blij dat ik nu 'gezien' word. Ondanks dat ik vaak problemen heb met mijn directe collega- die ik nog een keer ga aanvliegen- wil ik doorgaan, er alles uithalen... Sommige dagen ben ik gefrustreerd over mijn carriere die tot nu toe maar 3x niks is, na een Letterenstudie. Ik weet maar niet wat ik wil en wat ik kan en daarnaast mag je er nog een dosis faalangst bij optellen.. Maar goed,ik heb de eerste stappen (wederom) gezet om er aan te werken; ik ben ziek (geweest). Aan de beterende hand. Eetstoornis. Iedere dag nog in gevecht met mijn zelfbeeld, zelfaccpetatie. Wel minder ondergewicht, maar menstruatie loopt nog steeds niet. Meer overeten dan niet-eten en depressief soms, egoïstisch en eenzaam vooral.
Ik merk dat dit moeilijk is, te omschrijven, erkennen, ookal zijn het maar lettertjes op een scherm. Een schijnbestaan, een schemering, een alles of niets-waarvan veel niets. Geen leven eigenlijk. Ik wil dood vaak, maar toch ook zo gaag leven. Iedere dag opnieuw heb ik weer plannen, ideeën, maar ze blijven waar ze zitten, om door de automatische piloot weer verbannen te worden naar een verre uithoek. Heel erg moe en gespannen word je er van. Ik ben vast niet de enige, dat besef ik wel. Het is gewoon teveel, het leven, met alle luxe aan deze kant van de planeet, keuzes, verwachtingen. Hoe kan je daar nu je authentieke weg in vinden? Onmogelijk. Tenzij je je Ego opgeeft, je hart (Zelf) vindt en laat spreken. Tenzij je in het Nu kan zijn en daar in kan berusten.
Komen we dus terug bij het begin. Ik heb nog een lange weg te gaan...

By the way, ik heb ook humor hoor...