Ruimte in mijn hart

Over de betekenis van het hebben van geen ruimte in mijn hart.*

Het betekent eigenlijk dat mijn hart oneindig groot is. Ik heb zoveel ruimte voor iedereen, de energieen, de schoonheid, en ellende, de diepte en grootsheid, van mensen en dingen, de kleine details van iemands handelen. Prachtig, ik zie en interpreteer veel, onbewust ook. Ook zie ik een hoop niet, of weet ik niet wat ik zou moeten zien, er is onscherpte. Jammer, het liefst zou ik bijna alles be-grijpen. Hoe dichter bij iemand komt, hoe lastiger het wordt. Dan ga ik interpreteren, analyseren, vergelijken en (dieper) oordelen misschien. Ooit zei iemand dat het makkelijk was om in hokjes te denken, dat maakt het leven overzichtelijk. Tja, dat kan zo zijn en is qua bescherming van jezelf zeker nuttig, maar wat nu met alleen maar hokjes? Dat is zo saai, daarnaast mis je de geweldige dingen die ieder uniek maakt. Kleine dingetjes. Net als je aan het vergelijken slaat in je hoofd, ontdek je dat het gewoon niet te vergelijken is, door subtiele handelingen,een blik. Of door eens te luisteren (met je hart), dan opeens kan het zo zijn dat dat hokje een circel is geworden.

Mijn hart is groot, maar eigenlijk te klein voor mijn lichaam, soms heb ik dus meer hart dan lichaam. Maar dat zie je niet zo vaak aan de buitenkant. Ik absorbeer als een spons, ik wil dat ook ergens dus, niks missen, zoveel mooie mensen, zoveel irritante mensen, momenten, situaties; ik ben een open zee... al straal ik blijkbaar regelmatig het tegendeel uit. Dat is dan de duin rondom die zee, als het erg slecht gesteld is, zelfs een betonnen wal..(iets aangelegds zoals de deltawerken??) Blijkbaar moet ik mezelf beschermen, dat is vrij natuurlijk ook. Maar ik neem het allemaal mee, iedere dag opnieuw, al die energieen, entiteiten etc.. En wat is dan het goede, wat past?
Als iemand dan echt een stap dichterbij zet, of zonder het te kunnen controleren gaat baden in mijn zee, en ik dat eigenlijk wel kan waarderen, dan zie je duinen. Dan stamel ik, sla ik dicht en weet ik door alle verwarring niet meer onder woorden te brengen wat ik denk of voel. Maar ook dat neem ik mee. Want dat geeft weer voedsel tot nadenken over hoe dit nu weer kon gebeuren. De oordelen naar mezelf zijn altijd veel meer vergroot, verhard dan die naar anderen.
Na bezinning blijkt dat die duinen te pas en te onpas verschijnen en de zee niet meer golft, ook als het misschien niet de waarheid is.. Dan komt er nieuwe informatie, dat ik misschien wel niet durf de zee te laten stromen- of slechts hele korte momenten, omdat ik zo gulzig ben, ik het niet ken, of het niet waard ben, en de zee niks wil missen, qua stroming....Ik ga dan even kopje onder en krijg geen lucht. Zet iemand nog een stap verder de zee in, vraagt me mee te zwemmen of duwt me onverwacht kopje onder, dan verschijnen de deltawerken...De zee moet namelijk open blijven, voor iedereen toegankelijk, het liefst op mijn gezette tijden?
Zo niet, dan lijkt het opeens alsof ik zelf niet meer kan zwemmen.

Ik voelde en zag diverse vergelijkingen voorbij schieten in mijn hoofd de laatste tijd, maar jij bent dé verzameling ervan, oftewel uniek. Dank je voor het in mijn leven zijn, hoe dan ook.

Mijn hart is groot, de zee diep en de duinen hoog.
Veel succes met het vinden van een (rustige) plek..


* dichtregel in 'Sussen'

De gedachten van vandaag

Wat gaat er door je heen op zo'n dag als deze?
Of je wel voldoet, wat je met jezelf aanmoet, en het zijn zoals je bent..
Het buitengesloten voelen, maar dat je het ook wel prima vindt, het gooien van een boek door iemands brievenbus als verjaardagscadeau, maar toch maar niet, omdat je het niet weet.. En dat degene wellicht toch te laat de brievenbus opent of om dan toch ongewild familie tegen te komen bij de uitgang. En de energie maar bij jezelf gaat houden..
Het wandelen met een baby, mutsje op, mutsje af, hapjes en flesjes op gezette tijden, niet rijden over teveel hobbels... Wat een gedoe. Maar ze is ook wel erg schattig..Zal ik ooit kinderen krijgen? Toen ze wegwaren helemaal raar, van de verhoudingen, energieen die kruisten, niet kloppen, ergernissen en oud zeer...
Het eten van een groot ijsje, foto's maken van een vriendin bij een boom, mijn vriend... Maar dan denken: door die fotosessie missen we de essentie van de rust.. Dat ijsje houd me ergens bezig de hele dag... honger, snaaien... maar ook weten dat daar genoeg calorieen inzit.
Drukte bij de kermis, zou er altijd al zo'n scheiding hebben bestaan in het volksvermaak? Het gepeupel en de gezinnen gaan naar een kermis, de andersdenkenden en de zogenaamde elite niet..
Die liefde, die een ontmoeting zou moeten zijn, geen relatie.. Over vrijheid. En de verschillen. Over de beeldvorming van mij, van hem. En of dat past.. Ben ik slechts een (ex) secretaresse of ziet hij wie ik ben? Over mijn constatering dat hij wel erg gestructureerd leeft en de wetten en regels kent.. Maar tegelijkertijd ontdekken dat ik zeker ook structuren ken, en niet altijd loslaat, vaak niet spontaan ben en ook op afspraak werk..
Het mezelf op foto's terugzien vandaag en dan denk: ik zie er niet uit.. Moe.. En ook: ik ben wederom dunner dan mijn werkelijkheid mij vertelt...en toch ook wel lange wimpers. Hoe kan iemand van mij houden?
Dat ik vandaag veel minder voor hem voel dan de dag ervoor en dat het niet erg is, of misschien toch? Ben ik dan geschrokken van al mijn bevindingen over structuren of denk ik dat ik het niet waard ben? Of is het gewoon niet wat het moet zijn?
Dat ik naar yogales ga, die wat moeilijk op gang kwam door wat stijfheid, maar die uiteindelijk erg goed was. Wetend dat het slechts een afleiding is voor mij, een vorm van beweging die mijn ego voedt, die echter ook een zekere doorstroming, rust en structuur (jawel) biedt.
Dat ik morgen moet werken en hoe jammer ik dat vind, aangezien ik vanochtend voor het eerst een klein beetje langer kon slapen, en pas 9.30 opstond, in plaats van het om 6.00 of 7.00 klaarwakker zijn.

En zo kan ik nog drie dagen vullen met alleen de gedachten van vandaag.

Ik ga maar douchen en slapen. Morgen weer een dag, vol met gedachten.

Sussen

Jij praat over de kleur van bussen
Het mooie aan parken in onze stad
Ik over de kracht van eiken
En 'zijn het nu schilderijen of deuren'
In Villa de Bank

Het is je verjaardag
We eten ijs in het park
Eigenlijk zou ik wat langer willen blijven
De zon zien verkleuren
Met de eik en jou in mijn flank

Maar als we even kussen
Dan lijkt ondertussen
Onder die boom
De tijd kort stil te staan

Eigenlijk zouden we wat langer moeten blijven
Dan zou ik je misschien wel zeggen:
Ik voel me
Stemloos en verlamd
Mijn hart heeft geen ruimte
Het is in mijn hoofd opeens zoveel

Jij zou me dan iets leren
Of juist het tegendeel

Maar als we even kussen
Dan lijkt ondertussen
Onder die boom
Het verkeer alles te sussen
En de tijd kort stil te staan

Agenda's domineren
We moeten gaan..